Πλησιάζει η δίκη

Ότι το κράτος μας βρίσκεται σε βαθιά πολιτική, οικονομική και εν γένει κοινωνική κρίση, δεν χρειάζεται να σας το πούμε εμείς. Μόνο και μόνο, το ότι 3 εκατομμύρια Έλληνες κάθονται και βλέπουν κάθε βδομάδα κάποιον μέτριο σατυρικό συγγραφέα ονόματι λάκη, σε σημείο που να τον έχουν αναγάγει σε σύγχρονο Αριστοφάνη, τα λέει όλα. Αλλά ας μιλήσουμε για κάποιους σοβαρούς ανθρώπους, ερχόμενοι στο θέμα μας:

Υπόθεση 1η: Ιούλιος 2004: Νεαρός αστυνομικός δέχεται επίθεση από ομάδα 40-50 «αντεξουσιαστών» σε συναυλία στο Λυκαβηττό και μένει σε κώμα επί μήνες.

Υπόθεση 2η: Ιούνιος 2007: Και πάλι το ίδιο σκηνικό. Αστυνομικός των ΜΑΤ δέχεται επίθεση από ομάδα «αντεξουσιαστών» μπροστά στη γυναίκα και τα παιδιά του στο Γκάζι και τραυματίζεται σοβαρά, μένοντας στο νοσοκομείο επί μέρες.

Υπόθεση 3η: Ιούλιος 2007: Μια από τα ίδια. Νεαρός αστυνομικός δέχεται επίθεση από ομάδα «αντεξουσιαστών» σε συναυλία στο Ελληνικό και ακόμη και σήμερα έχει προβλήματα κίνησης, ακολουθώντας ειδική αγωγή. Από καθαρή τύχη έζησε, κάτι που ανέφεραν οι ίδιοι οι γιατροί του νοσοκομείου που νοσηλεύτηκε στη Βούλα


Τι έκανε το κράτος για να προστατεύσει αυτούς τους ανθρώπους, τους πολίτες του δηλαδή; Ούτε καν τα όπλα τους δεν τους αφήνει να χρησιμοποιούν, αφού πρέπει να πυροβοληθούν πρώτα για να πυροβολήσουν οι ίδιοι! Δηλαδή στην περίπτωση που μια ομάδα αποτελούμενη από 20,30,40 ή και 50 άτομα με λοστάρια και βαριοπούλες τους επιτεθεί ύπουλα, αυτοί πρέπει να κάτσουν και να πέσουν σε κώμα! Αυτό είναι το σύγχρονο ελληνικό κρατίδιο. Ένα κράτος της πλάκας που φοβάται να τα βάλει με τους επαναστάτες της πλάκας, μήπως τυχόν και χαρακτηριστεί «φασιστικό» από την Ελευθεροτυπία, το Συνασπισμό, την Αυγή, τους τηλεαστέρες παρουσιαστές ειδήσεων των 20000 Ευρώ το μήνα κτλ. (και να σκεφτείτε ότι οι τρεις πάνω περιπτώσεις είναι λίγες μπροστά σε γεγονότα του τύπου «ένας με 20» που έχουν κληθεί να αντιμετωπίσουν οι αστυνομικοί, ενώ δεν αναφέρουμε καν τις τρομοκρατικές επιθέσεις με θύματα αστυνομικούς). Κάποτε ο ίδιος φόβος για τις αντιδράσεις της αριστεράς υπήρχε στην Γαλλία, στην Ιταλία και αλλού. Όταν εκεί το κράτος, όμως, σοβαρεύτηκε ξεφτίλισε τους ψευτοεπαναστάτες, μετατρέποντας την άλλοτε κραταιά Liberation σε εφημερίδα τύπου Εσπρέσο της Γαλλίας και το ιταλικό αριστερό κόμμα, σε κόμμα γραφικότερο ακόμη και του ίδιου του Μπερλουσκόνι.

Είδατε κανένα οκτάστηλο δημοσίευμα για τα προαναφερθέντα περιστατικά βίας; Ούτε καν μέσα στις 3-4 πρώτες ειδήσεις των δελτίων δεν ήταν. Συγκρίνετε μόνο με τη δημοσιότητα που εξέλαβε η υπόθεση με τα χαστούκια σε έναν τσαντάκια στο Α/Τ Ομονοίας.

Αλήθεια κύριοι αρμόδιοι, όταν ένας αστυνομικός, ήτοι ένας πολίτης αυτού του κράτους δέχεται επίθεση από πολυπληθή ομάδα ατόμων τι του επιτρέπετε να κάνει; Τι δικαιώματα του δίνετε; Ισχύει για αυτόν η αυτοάμυνα ή πρέπει να τραυματιστεί σοβαρά ή και ακόμη να σκοτωθεί;

Πάμε τώρα σε μία άλλη υπόθεση, την 4η κατά σειρά:
6/12/2009: Μία ακριβώς από τα ίδια θα λέγαμε και πάλι, με τη μόνη διαφορά ότι ο αστυνομικός που βρισκόταν στο σημείο της ΕΠΙΘΕΣΗΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ (μην το ξεχνάμε αυτό) πρόλαβε να αμυνθεί. Η βαλλιστική εξέταση έδειξε μάλιστα ότι η σφαίρα του ήταν στραπατσαρισμένη, ήτοι δεν είχε στόχο κατευθείαν το πλήθος που ερχόταν εναντίον του (και το οποίο δεν αποτελείτο μόνο από 15χρονους, αλλά και 20χρονους και 25χρονους) αλλά χτύπησε σε επιφάνεια που την εξέτρεψε της πορείας της. Για το εξαιρετικά λυπηρό γεγονός που επακολούθησε ευθύνεται το πανάχρηστο ελληνικό κράτος μας, το οποίο όταν συνέβησαν τα πρότερα γεγονότα, δεν έλαβε νομικά μέτρα αποτροπής τους και άφησε τους αστυνομικούς να είναι έρμαια του κάθε ψευτοεπαναστάτη με λοστάρι. Γιατί αν είχαν αντιδράσει όπως έπρεπε οι αστυνομικοί των 3 πρώτων περιπτώσεων, κανένας «αντεξουσιαστής» δεν θα τολμούσε να ξανακάνει κάτι ανάλογο.

Τα γεγονότα που επίσης ακολούθησαν το περιστατικό αυτό είναι γνωστά. Δεν θα σταθούμε σε αυτά όμως. Θα σταθούμε στην «αμερόληπτη» Ελληνική Δικαιοσύνη που έχει αυτούς τους 2 ανθρώπους προφυλακισμένους 9 μήνες τώρα (αλήθεια, ο δεύτερος αστυνομικός για ποιο λόγο είναι προφυλακισμένος;), φοβούμενη αντιδράσεις! Όσο φοβάται αντιδράσεις, όμως, τόσο θα έχουμε τέτοια περιστατικά, είτε με θύματα αστυνομικούς, είτε με θύματα αθώα πιτσιρίκια στρατολογημένα από ψευτοεπαναστάτες δήθεν αντεξουσιαστές.

Η μόνη μας ευχή είναι να βρεθεί κάποιος δικαστής που να σταθμίσει αυτά τα γεγονότα και να αποφασίσει, μη φοβούμενος Ελευθεροτυπίες, indymedia, ιούς, Αλαβάνους, Τσίπρες κτλ και να έρθει στη θέση του αστυνομικού που βλέπει μπροστά του ένα πλήθος να κατευθύνεται εναντίον του με σκοπό να τον αφήσει στον τόπο.