Κάτι άσχετο...

Κάτι άσχετο...

Θέλω να μοιραστώ κάτι άσχετο με το αντικείμενο του blog, έτσι για να υπάρχει. Ελπίζω να μην έχουν πρόβλημα τα υπόλοιπα παιδιά που γράφουν εδώ. Απλά θέλω να υπάρχει κάπου για πάντα.

Τον Σεπτέμβρη έκλεισα τα 25. Ένα μήνα νωρίτερα ήμουν στην Μύκονο με παρέα 2 φίλους, εντελώς άσχετους με αυτό το blog (ούτε καν ξέρουν ότι υπάρχει). Για να προλάβω αντιδράσεις είμαστε και οι 3 straight :). Αυτό το καλοκαίρι λογικά έπρεπε να ήταν το ιδανικό. Πτυχίο το προηγούμενο έτος και στη μέση του Master τώρα στο Πολυτεχνείο με όλα τα μαθήματα περασμένα τον Ιούνιο. Έτσι πίστευα δηλαδή καθόλη τη διάρκεια του χειμώνα περιμένοντας το να έρθει.

Παρόλα αυτά κάτι δεν μου πήγαινε καλά εκεί στα μέσα του καλοκαιριού. Αυτό το καλοκαίρι δεν ήταν σαν τα προηγούμενα 7-8, από τα 17 μου και μετά. Θυμήθηκα κάποια στιγμή κάτι που είχα ακούσει πριν πολλά χρόνια από ένα αγαπημένο πρόσωπο: “Άσε όλα τα άλλα και φρόντισε μόνο να περάσεις καλά τα χρόνια σου από τα 17 ως τα 25. Μόνο αυτό να σε νοιάζει στη ζωή σου”. Τότε δεν μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση, αλλά τον Ιούλιο ξάφνου ανασύρθηκε από την μνήμη μου αυτή η κουβέντα. Και μαζί με αυτό θυμήθηκα ότι είχα αρχίσει να ψιλοβαριέμαι τα club και τις βόλτες με τους φίλους. Όχι εντελώς βέβαια, αλλά σίγουρα δεν είχα την προσμονή για την Σαββατιάτικη έξοδο όπως στα 20 μου. Και το χειρότερο από όλα: Όταν σκεφτόμουν μία κοπέλα με την οποία “κάτι έπαιζε” κοιμόμουν τα βράδια και το επόμενο πρωί συνέχιζα να την σκέφτομαι. Στα 17 μου όμως ή στα 20 ΔΕΝ κοιμόμουν τα βράδια όταν την σκεφτόμουν και έβγαινα στο μπαλκόνι, κοίταζα τα φώτα στην πόλη και αναρωτιόμουν τι να κάνει τώρα. Και η αίσθηση αυτή ήταν απερίγραπτης χαράς...

Συνειδητοποίησα ότι κάτι είχε αρχίσει να αλλάζει μέσα μου. Στο μυαλό και στην καρδιά μου. Κατάλαβα ότι είχα αρχίσει να μπαίνω στις τελευταίες στιγμές των νιάτων μου. Και αυτή η αίσθηση είναι πραγματικά ότι πιο στενάχωρο έχω νιώσει στη ζωή μου. Πραγματικό σύγκρυο. Είμαι βέβαιος ότι όσοι είναι πάνω από 25 θα με καταλάβαίνουν απόλυτα και όσοι κάτω από 25 θα λένε “τι λέει τώρα αυτός;”. Όπως ξαφνικά έρχεται στη ζωή σου αυτό το υπέροχο πράγμα που νιώθεις στα 18, έτσι έρχεται και αυτό το λυπηρό που νιώθεις στα 25.

Πήγα λοιπόν στην Μύκονο προσπαθώντας να ξεχάσω το συγκρυο. Και μπορώ να πω ότι τα είχα καταφέρει. Εξάλλου ο οργανισμός σου σε προειδοποιεί ότι έρχεται το τέλος, σαν να σου λέει ζήσε λίγο ακόμη ξένοιαστος, κάνε ένα ξενύχτι παραπάνω, ερωτεύσου μια φορά ακόμη...

Το τελευταίο βράδυ πριν φύγουμε, βγήκαμε εκεί που είναι μαζεμένα τα πολλά club (Caprice κτλ). Μετά τα 5-6 ποτά δεν καταλαβαίνεις και πολλά πράγματα, η πρώτη λάμψη του ήλιου στις 5 το πρωί πηγαίνει τόσο πολύ ωραία και αρμονικά με την μουσική, το χορό και το γλέντι στην Μύκονο που εύχεσαι να μην τελειώσει ποτέ. Λέω λοιπόν, στους φίλους μου ότι θα φύγω για 10 λεπτά να πάω τάχα να φάω τίποτα και θα ξαναγυρίσω. Αλλά δεν ήταν αυτός ο λόγος. Ήθελα λίγο να τα βρω με τον εαυτό μου. Καθώς περπατούσα στα σοκάκια και έβγαινε ο ήλιος, ήθελα να χαρώ για μια τελευταία φορά το τελευταίο νεανικό μου καλοκαίρι που σιγα-σιγά έφευγε. Να χαρώ μόνος μου μία βόλτα στα σοκάκια της Μυκόνου που έχει συνδεθεί με τόσες νεανικές τρέλες παιδιών από όλον τον πλανήτη να δω την θάλασσα κτλ. Ήξερα ότι το επόμενο καλοκαίρι ούτε ο ήλιος θα είναι τόσο λαμπερός όσο τότε ούτε η θάλασσα τόσο γαλάζια όσο εκείνη τη στιγμή αλλά και όσο τα προηγούμενα 7-8 καλοκαίρια και ήθελα να το χαρώ για μια τελευταία φορά με τον εαυτό μου, μόνος μου. Για μένα. Δεν θα την ξεχάσω ποτέ αυτή τη στιγμή μέχρι να πεθάνω.

Αυτά...