Γεια και πάλι!

Γεια και πάλι! Δυστυχώς ο χρόνος είναι ελάχιστος για τη συντήρηση του blog μας, για αυτό και δεν μπορέσαμε να επανέλθουμε τόσο καιρό.
Γράφουμε, ωστόσο, σήμερα διότι παρατηρήσαμε ότι εδώ και μήνες κάποιος (ή κάποιοι) χρησιμοποιούν το όνομα του blog μας, υπογράφοντας σε κάποια sites ή blogs. Θέλουμε να ξέρετε
ότι δεν πρόκειται για εμάς. Ο μόνος ηλεκτρονικός χώρος που εκφράσαμε, εκφράζουμε και θα εκφράζουμε τις αγνές πατριωτικές μας θέσεις είναι το blog αυτό. Οπουδήποτε αλλού βλέπετε την επωνυμία
μας, πρόκειται είτε για ακραία στοιχεία με τα οποία δεν θέλουμε να έχουμε καμία σχέση είτε για προβοκάτσιες άπλυτων. Θα τα ξαναπούμε, ελπίζουμε πιο σύντομα αυτην την φορά!

Κάτι άσχετο...

Κάτι άσχετο...

Θέλω να μοιραστώ κάτι άσχετο με το αντικείμενο του blog, έτσι για να υπάρχει. Ελπίζω να μην έχουν πρόβλημα τα υπόλοιπα παιδιά που γράφουν εδώ. Απλά θέλω να υπάρχει κάπου για πάντα.

Τον Σεπτέμβρη έκλεισα τα 25. Ένα μήνα νωρίτερα ήμουν στην Μύκονο με παρέα 2 φίλους, εντελώς άσχετους με αυτό το blog (ούτε καν ξέρουν ότι υπάρχει). Για να προλάβω αντιδράσεις είμαστε και οι 3 straight :). Αυτό το καλοκαίρι λογικά έπρεπε να ήταν το ιδανικό. Πτυχίο το προηγούμενο έτος και στη μέση του Master τώρα στο Πολυτεχνείο με όλα τα μαθήματα περασμένα τον Ιούνιο. Έτσι πίστευα δηλαδή καθόλη τη διάρκεια του χειμώνα περιμένοντας το να έρθει.

Παρόλα αυτά κάτι δεν μου πήγαινε καλά εκεί στα μέσα του καλοκαιριού. Αυτό το καλοκαίρι δεν ήταν σαν τα προηγούμενα 7-8, από τα 17 μου και μετά. Θυμήθηκα κάποια στιγμή κάτι που είχα ακούσει πριν πολλά χρόνια από ένα αγαπημένο πρόσωπο: “Άσε όλα τα άλλα και φρόντισε μόνο να περάσεις καλά τα χρόνια σου από τα 17 ως τα 25. Μόνο αυτό να σε νοιάζει στη ζωή σου”. Τότε δεν μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση, αλλά τον Ιούλιο ξάφνου ανασύρθηκε από την μνήμη μου αυτή η κουβέντα. Και μαζί με αυτό θυμήθηκα ότι είχα αρχίσει να ψιλοβαριέμαι τα club και τις βόλτες με τους φίλους. Όχι εντελώς βέβαια, αλλά σίγουρα δεν είχα την προσμονή για την Σαββατιάτικη έξοδο όπως στα 20 μου. Και το χειρότερο από όλα: Όταν σκεφτόμουν μία κοπέλα με την οποία “κάτι έπαιζε” κοιμόμουν τα βράδια και το επόμενο πρωί συνέχιζα να την σκέφτομαι. Στα 17 μου όμως ή στα 20 ΔΕΝ κοιμόμουν τα βράδια όταν την σκεφτόμουν και έβγαινα στο μπαλκόνι, κοίταζα τα φώτα στην πόλη και αναρωτιόμουν τι να κάνει τώρα. Και η αίσθηση αυτή ήταν απερίγραπτης χαράς...

Συνειδητοποίησα ότι κάτι είχε αρχίσει να αλλάζει μέσα μου. Στο μυαλό και στην καρδιά μου. Κατάλαβα ότι είχα αρχίσει να μπαίνω στις τελευταίες στιγμές των νιάτων μου. Και αυτή η αίσθηση είναι πραγματικά ότι πιο στενάχωρο έχω νιώσει στη ζωή μου. Πραγματικό σύγκρυο. Είμαι βέβαιος ότι όσοι είναι πάνω από 25 θα με καταλάβαίνουν απόλυτα και όσοι κάτω από 25 θα λένε “τι λέει τώρα αυτός;”. Όπως ξαφνικά έρχεται στη ζωή σου αυτό το υπέροχο πράγμα που νιώθεις στα 18, έτσι έρχεται και αυτό το λυπηρό που νιώθεις στα 25.

Πήγα λοιπόν στην Μύκονο προσπαθώντας να ξεχάσω το συγκρυο. Και μπορώ να πω ότι τα είχα καταφέρει. Εξάλλου ο οργανισμός σου σε προειδοποιεί ότι έρχεται το τέλος, σαν να σου λέει ζήσε λίγο ακόμη ξένοιαστος, κάνε ένα ξενύχτι παραπάνω, ερωτεύσου μια φορά ακόμη...

Το τελευταίο βράδυ πριν φύγουμε, βγήκαμε εκεί που είναι μαζεμένα τα πολλά club (Caprice κτλ). Μετά τα 5-6 ποτά δεν καταλαβαίνεις και πολλά πράγματα, η πρώτη λάμψη του ήλιου στις 5 το πρωί πηγαίνει τόσο πολύ ωραία και αρμονικά με την μουσική, το χορό και το γλέντι στην Μύκονο που εύχεσαι να μην τελειώσει ποτέ. Λέω λοιπόν, στους φίλους μου ότι θα φύγω για 10 λεπτά να πάω τάχα να φάω τίποτα και θα ξαναγυρίσω. Αλλά δεν ήταν αυτός ο λόγος. Ήθελα λίγο να τα βρω με τον εαυτό μου. Καθώς περπατούσα στα σοκάκια και έβγαινε ο ήλιος, ήθελα να χαρώ για μια τελευταία φορά το τελευταίο νεανικό μου καλοκαίρι που σιγα-σιγά έφευγε. Να χαρώ μόνος μου μία βόλτα στα σοκάκια της Μυκόνου που έχει συνδεθεί με τόσες νεανικές τρέλες παιδιών από όλον τον πλανήτη να δω την θάλασσα κτλ. Ήξερα ότι το επόμενο καλοκαίρι ούτε ο ήλιος θα είναι τόσο λαμπερός όσο τότε ούτε η θάλασσα τόσο γαλάζια όσο εκείνη τη στιγμή αλλά και όσο τα προηγούμενα 7-8 καλοκαίρια και ήθελα να το χαρώ για μια τελευταία φορά με τον εαυτό μου, μόνος μου. Για μένα. Δεν θα την ξεχάσω ποτέ αυτή τη στιγμή μέχρι να πεθάνω.

Αυτά...

Έχει χαθεί η κοινή λογική σε αυτήν τη χώρα

Το στέλεχος του Συριζα Δημοσθένης Παπαδάτος ισχυρίζεται ότι λίγη ώρα πριν συλληφθεί είχε βρει ταυτότητα που είχε κλαπεί επτά (7!!!) χρόνια πρωτύτερα και ότι πήγαινε να την παραδώσει στο αστυνομικό τμήμα ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ. Και δεν υπάρχει ΈΝΑΣ δημοσιογράφος να τον ρωτήσει τι μαλακίες είναι αυτές που λέει!!! Μόνο στην Ελλάδα μπορεί να αναφέρεται τέτοια δικαιολογία και να μην γίνεται ο κακός χαμός.

Πέρα από αυτό, να εκφράσουμε τη χαρά μας που ακόμη 4-5 άτομα του αναρχοάπλυτου χώρου μπήκαν στη στενή και να ευχηθούμε να περάσουν όσο το δυνατό περισσότερο μέσα! Το πιο ευχάριστο είναι βέβαια ότι θα περάσουν τα νιάτα τους στη φυλακή, μια εποχή δηλαδή που δεν αναπληρώνεται με τίποτα!

Ξέρουμε ότι μας διαβάζουν πολύ αναρχοαριστεροί (μεταξύ αυτών και "εργαζόμενοι/ες στα ερτζιανά"!) και αφρίζουν από την οργή τους και εμείς, με τη σειρά μας, αγαλλιάζουμε από τη χαρά μας!!!)

Αυτό που μας αρέσει πιο πολύ

Αυτό που μας αρέσει πιο πολύ με αυτά τα κωλοπαίδια που συλλάβανε, είναι που τους κρατάνε τα χέρια στις φωτογραφίες. Είμαστε βέβαιοι ότι αφρίζουν οι αριστεροαναρχικοί με αυτό το πράγμα και με τη σειρά μας εμείς χαιρόμαστε αφόρητα.

ΥΓ: Λίγο μαλάκας δεν είναι ο καράφλας της φωτογραφίας ή μας φαίνεται;

Φοράει στηθόδεσμο η Διώτη στις ομιλίες της στη Βουλή;

Παρακαλούμε τους αναγνώστες μας, να μας απαντήσουν αν μπορούν να καταλάβουν βέβαια. Μετά από επισταμένη έρευνα μας στο βίντεο ακόμη και με ειδικά software δεν μπορούμε να καταλάβουμε αν φοράει σουτιέν ή όχι το μέλος της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ.

Δείτε το βίντεο: http://www.youtube.com/watch?v=bwkFSbStyVY

"Κίρκη"

Μας στέλνουν συνέχεια email για μια Κίρκη που είναι μέλος ενός αναρχοαριστερού blog του κώλου και κάνουν cc το email σε πολύ κόσμο. Δηλαδή τα στοιχεία της, που μένει, που δούλευε κτλ. Κόψτε τα αυτά παιδιά, δεν είναι σωστό, θα πάθει τίποτα από τον φόβο της η κοπέλα. Εμείς δεν λέμε τίποτα παραπάνω από εδώ και ούτε θα πούμε το όνομα του blog σε καμία περίπτωση, εκτός του ότι το όνομα του ξεκινάει από "les-ma" και τελειώνει σε "kies". Αλλά σιγά μην κατάλαβε κανείς για ποιο blog μιλέμε με αυτό το στοιχείο.

2% Φάγε Total στη μούρη πριν 1 βδομάδα, 2% ποσοστό προχθες

Καλή επιτυχία Άδωνι!

Καλή επιτυχία Άδωνι, για αύριο. Σου ευχηθήκαμε από κοντά, στο λέμε και από εδώ :)

Συγχαρητήρια στα παιδιά της ΕΛ.ΑΣ

Όταν κάνουν λάθη τρέχουν όλοι να τους φάνε. Όταν κάνουν κάτι σωστό και επαγγελματικά δεν μιλάει κανείς. Έπιασαν λοιπόν τα 2 κωλόπαιδα που θα περάσουν μπόλικα χρόνια από τη ζωή τους σε κελιά, χωρίς να τραυματιστεί κανείς και δεν τους έδωσε ούτε ένας δημοσιογράφος τηλεαστέρας συγχαρητήρια. Και η πλάκα είναι ότι οι συγκεκριμένοιτηλεαστέρες φυλλάσσονται επί 24ωρου βάσεως από αστυνομικούς, οι οποίοι αμείβονται 1000 ευρώ το μήνα ενώ οι δημοιογράφοι τα υπερδεκαπλάσια. Ας τους πούμε ένα μπράβο εμείς τουλάχιστον από εδώ.

antikoultouriaris

Προκαλεί ο αλογομούρης με τον Δημαρά

Χυδαία υποστήριξη του υποψήφιου περιφερειάρχη που δεν έχει κάνει απολύτως τίποτα πολιτικά και απλώς τυγχάνει συμπαθητικός στο ευρύ κοινό, από τον γνωστό αλογομούρη Παπαγιάννη μέσα από το fimotro και το nonews-news. Ασύστολα ψεύδη και ύβρεις εναντίον συνυποψηφίων του έτσι ώστε να γλέιψει τον Γιαμπαζολιά που είναι στο συνδυασμό του. Πραγματικά γλοιώδες άτομο ο αλογομούρης όμως.